monumenta.ch > Ordericus Vitalis > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p3, p2, V. Robertus Wiscardus ad succurrendum Gregorio papae contra Henricum imperatorem in Italiam venit. Romam expugnat. Gregorio instante, urbi parcit.
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER SEPTIMUS., , IV. Turbationes in regno Constantinopolitano. Roberti Wiscardi contra Dyrrachium expeditio. <<< >>> VI. Graeci, absente Roberto, Normannos aggrediuntur. Robertus Wiscardus in Graeciam redit. Normanni in Italiam redeunt.
V. Robertus Wiscardus ad succurrendum Gregorio papae contra Henricum imperatorem in Italiam venit. Romam expugnat. Gregorio instante, urbi parcit.
1 Tunc legati Romanorum ad Robertum ducem cum litteris apostolicis venerunt, eumque suppliciter salutantes, dixerunt: « GREGORIUS papa, o strenuissime dux, ut pater filium, te humiliter et obnixe obsecrat ut apostolicae sedi festinanter invincibilis tua probitas subveniat, nec ullam huic subventioni pro amore Dei excusationem praeponat. 2 Henricus enim, Alemannorum rex, Romam obsidet, et papam cum clero sibi adhaerente in arce Crescentis inclusum coercet. 3 Ibi nimirum papa circumseptus cum turma fidelis populi, timet defectione Quiritum, qui nimis cupidi sunt et versipelles, deludi, et manibus inimicorum tradi irreverenter. 4 Ad te igitur ab illo missi sumus, celeremque opem tuam ad tantam necessitatem requirimus. 5 Fortitudo tua super omnes inimicos tuos divinitus sublimata est, nec ei mortalis manus resistere potest, quandiu Deo militaveris, et vicario sancti Petri, principis apostolorum, obedieris. 6 » His auditis, magnanimus heros valde anxiatus est. 7 Nam venerando papae a protervis leonibus profligato, sicut Petro in carcere Herodis, succurrere desiderat, et exercitum suum, quem numero paucissimum inter multos hostes et callidos atque atroces computat, in terra aliena sine duce velut agnos inter lupos relinquere vehementer haesitat. 8 Tandem erectis luminibus mentis ad Dominum, a quo omne bonum procedit, convocatis agminibus suis cum Buamundo filio suo, ait: « Semper obsecundare Deo, qui per communem Ecclesiae Catholicae pastorem alloquitur nos, oportet. 9 Auxiliante Deo, iussioni papae obediam, et quam citius potero, ad vos redire satagam. 10 Interea vos prudenter in hac provincia requiescite, et inter hostes undique circumspecti estote. 11 Si quis praesumpserit bello vos impetere, in virtute Dei viriliter resistite. 12 Vos tamen cavete ne bellare incipiatis, nec occasionem praeliandi hostibus detis, neque indigenas, quousque regressus fuero, lacessatis. 13 Iniunctam mihi a Domino servitutem inibo, et si vita comes fuerit, celeriter redibo. 14 Per animam Tancredi patris mei iuro, et hoc iureiurando vobis firmiter assero, quod, donec reversus ad vos fuero, non utar balneo, barba mea non radetur, neque caesaries mihi tonsurabitur. 15 » Post haec verba bellicosus miles cum paucis commilitonibus mare mox ingressus est, Deoque ducente, in Apuliam profectus est, et inde assumptis armatorum coetibus Romam aggressus est. 16 Porro Henricus imperator, ut veraci rumore comperit quod Rodbertus dux Constantinopolitanum imperatorem superaverit, ac ad subventionem papae quasi fulgur cum nimio impetu ex improviso advenerit, variis eventibus solerter consideratis, valde timuit, iamque facta cum quibusdam Romanorum proceribus pace, partem urbis recepit, ac postmodum occiduas regni sui partes repetiit. 17 Maluit quippe sanus et liber honeste discedere, quam furibundum agonothetam exspectare, et repentini certaminis involvi turbine. 18 Dum tam graves tumultus et tot bellorum tempestates in mundo saevirent, et regna terrarum ut puppem inter pelagi fluctus agitarent, venerabilis Rodbertus, abbas Sanctae Euphemiae, postquam de bello Dyraceno in Calabriam rediit, veneno, ut fertur, in esca sumpto, II Kalendas Decembris aegrotare coepit. 19 Nam quidam, genere Saracenus, arte pistoria Brixensi coenobio serviebat. 20 Hic sororem Willelmi prioris, filii Ingranni, in matrimonio habebat, et pro quadam latenti causa, satisque parva, occultum contra abbatem odium gestabat. 21 Unde instinctu diaboli ferculum eius veneno corrupit, imitatus Ismaelem patrem suum, qui ferali ludo simplicem Isaac gravare studuit. 22 Deinde vir Dei, monachis lugentibus, XIII diebus aeger iacuit, dataque confessione, sanctaque sumpta communione II Idus Decembris obiit. 23 In ecclesia Sanctae Dei genitricis Mariae, quam ipse a fundamento construxit, sepultus est, et per singulos annos anniversarius dies reverenter celebrari ob memoriam eius constitutus est. 24 Hoc libenter agitur a monachis, quos ipse in domo Dei ut pater filios educare molitus est. 25 Pauperibus quoque uberem eleemosynam ipso die pro defuncto pastore largiri mos est. 26 Appropinquante Wiscardo, turgentes Romani convenerunt, et quod ab advenis persecutoribus caput orbis impugnaretur indignum duxerunt. 27 Multis igitur hortatibus animati, cum armis obviam processerunt. 28 Sed statim a Normannis in re militari nimis obduratis facto impetu, repulsi sunt. 29 Deinde victores, civibus misti fugientibus, urbem intraverunt, iussuque fervidi ducis ignem tectis iniecerunt. 30 Sic Wiscardus ferro et flamma sibi aditum Romae patefecit, nec ullus civium postea contra eum mutire ausus fuit. 31 Deinde pervenienti ad turrim Crescentis papa cum clero obviam exiit, pro labore et subventu gratias egit, pro obedientia a reatibus absolvit, et aeternam ei a Deo benedictionem peroptavit. 32 Post alternam heroum collocutionem, post depromptam a papa querelarum relationem, iratus dux subintulit huiuscemodi comminationem: « Romani cives pessimi sunt et infidi, Deoque et sanctis eius pro innumerabilibus beneficiis sibi collatis sunt et erunt semper ingrati. 33 Roma, quae mundi caput et peccatorum medicina olim dicta est, nunc habitatio draconum et totius nequitiae fovea facta est. 34 Hanc igitur speluncam latronum ferro seu flamma destruam, sordidos nefariosque habitatores eius perimam. 35 Persecutionem in episcopum, quam Iudaei coeperunt, Romani pertinaciter perficere conati sunt. 36 Nonne sicut Iudaei Christum crucifixerunt, sic Romani membra Christi, Petrum et Paulum, martyrizaverunt? Quid dicam de Lino et Cleto, Clemente et Alexandro, Sexto et Telesphoro, Calixto et Urbano, Cornelio et Fabiano? Omnes hi pontificali cura mederi languentibus studuerunt, et a propriis civibus, quos salvare nitebantur, iniuriose perempti sunt. 37 Denique quid referam de Sebastiano, quem sagittatum in cloaca suspenderunt gumfo? Quid de Laurentio, quem crati ferreo imposuerunt, et prunis subpositis ut piscem assaverunt? Quid de Hippolyto, quem alligatum equis indomitis discerpserunt? Quid de Hermete, Tiburcio, Zenone, Valentino, aliisque sanctis, quorum numerus humanae notitiae est incomprehensibilis? Fama refert, et astipulatur assertione multorum quod tota Roma perfusa est pretioso cruore martyrum, et in latrinis Romanorum innumera latent corpora sanctorum. 38 Eadem crudelitas, quae tunc grassabatur in paganis, nunc debacchatur in falsis Christianis, qui cupiditate illecti favent profanis, et contra Catholicam Ecclesiam auxiliantur haereticis insanis. 39 Nulla igitur pietas eis impendenda est. 40 Ultore gladio impios puniam, cruentam civitatem igne succendam, et TransAlpinis gentibus replendam, opitulante Deo, meliorem restituam. 41 » Tunc papa ad pedes ducis corruit, lacrymisque profusus ait: « Absit hoc a me, ut Roma destruatur pro me! Non enim ad destructionem urbis, sed ad salvationem electus sum plebis. 42 Malo Dominum nostrum Iesum Christum morte sequi, quam, peccatoribus punitis, iniurias meas nequiter ulcisci. 43 Creatori quippe nostro contrarii sunt, qui statuta eius despiciunt, et ordinem Ecclesiae truculenter impediunt, Dominicumque gregem, ut lupi rapaces, dispergunt. 44 Ipsius nimirum est iniuria et ultio, servitus quoque et retributio. 45 Novit pios clientes, et abhorret adversarios furentes. 46 Eius igitur omnipotentiae nos et nostra commendamus, et corde benevolo exoramus ut legi sacrae adversantia censorio ense rescindat, et nos ad beneplacitam voluntatem suam dirigat. 47 » Sic iratum ducem papa lenivit, acceptoque consilio, de turre Crescentis cum clero sequaci exivit, et comitante duce cum valida manu ductus, Albam adivit. 48 Hanc itaque urbem Ascanius Iulius, Aeneae filius, condidit, et Constantinus Augustus sancto Silvestro papae dedit. 49 Dux autem, apostolica benedictione accepta, iter ad mare acceleravit, et trans pontum coetus suos festinanter, ut eis iuraverat, expetiit.
bnf12710.13
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER SEPTIMUS., , IV. Turbationes in regno Constantinopolitano. Roberti Wiscardi contra Dyrrachium expeditio. <<< >>> VI. Graeci, absente Roberto, Normannos aggrediuntur. Robertus Wiscardus in Graeciam redit. Normanni in Italiam redeunt.
monumenta.ch > Ordericus Vitalis > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p3, p2, V. Robertus Wiscardus ad succurrendum Gregorio papae contra Henricum imperatorem in Italiam venit. Romam expugnat. Gregorio instante, urbi parcit.